طنز تعلیمی بایزید و فضای کارناوال

1-  استعلامی، محمد. (1362). بایزید و جنید. برگزیده از: تذکره الاولیا. چاپ3. تهران: انتشارات امیرکبیر.

2-      احمدی، بابک. (1386). ساختار و تأویل متن. چاپ 9. تهران: مرکز.

3-      اصلانی، محمدرضا. (1385). فرهنگ واژگان و اصطلاحات طنز. چاپ1.تهران: کاروان.

4-  باختین، میخاییل. (1387). تخییل مکالمه­ای. ترجمۀ رؤیا پورآذر. چاپ1. تهران: نشر نی.

5-  تودوروف، تزوتان.(1377). منطق گفتگویی میخاییل باختین. ترجمۀ داریوش کریمی. تهران: مرکز.

6-  حسینی کازرونی، سیّداحمد.(1390). طنز گونه­های ادب فارسی و انواع آن. فصل­نامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی. سال چهارم، شماره اول، شماره پیاپی 11، تهران.

7-      حلبی، علی اصغر.(1364). مقدمه­ای بر طنز وشوخ طبعی در ایران. تهران: پیک.

8-      دهخدا،علی اکبر. لغتنامۀ دهخدا.

9-  سهلگی، محمدبن علی.(1383). دفتر روشنایی، ترجمۀ شفیعی کدکنی.چاپ 1.تهران: انتشارات سخن.

10- شریفی، شهلا؛ سریرا کرامتی یزدی.(1389). «معرفی نظریۀ انگارهی معنایی طنز و بررسی ایرادات آن بر مبنای داده­های زبان فارسی». فصلنامۀ پژوهش­های زبان وادبیات تطبیقی.شمارۀ 2.صص89-109.

11- شفیعی­کدکنی، محمدرضا. (1372). مفلس کیمیافروش. تهران: سخن.

12- ــــــــــــــــــــــ. (1383). نوشته بر لب دریا. تهران: سخن.

13- ــــــــــــــــــــــ. (1372). تازیانه­های سلوک. تهران: آگاه.

14- صدر، رؤیا.(1380). بیست سال با طنز. تهران: هرمس.

15- عسگری خانقاه، اصغر و علیرضا حسن­زاده.(1381). فوتبال و فردیت فرهنگ­ها، نامه علوم اجتماعی، شماره 19.

16- عطار نیشابوری، فریدالدین.(1370). تذکره الاولیاء. تصحیح محمد استعلامی. چاپ6. تهران: زوار.

17- فولادی، علیرضا.(1386). طنز در زبان عرفان. قم: فراگفت.

18- کاسب،عزیزالله.(1366). چشم انداز تاریخی هجو. ناشر: مؤلف.

19- محمدی، کاظم.(1389). بایزید بسطامی. ناشر: طرح نو.

20- محمدی کله سر، علیرضا؛ محمد علی خزانه دارلو.(1390). «درآمدی بر طنزعرفانی با نگاهی انتقادی به پژوهش­های حوزۀ طنز» فصلنامۀ متن پژوهی ادبی. شمارۀ 48. صص65-99.

21- مشرف، مریم.(1382). نشانه شناسی تفسیرعرفانی. تهران: ثالث.

22- _______. (1385).«هنجارگریزی­های اجتماعی در زبان صوفیه» دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران.      شماره­های52-53. صص135-149.

23- میرصادقی، میمنت.(1373). واژه­نامه هنر شاعری، تهران: مهناز.

24- نویا، پل.(1377). تفسیر قرآنی و زبان عرفانی. ترجمۀ اسماعیل سعادت. تهران: نشردانشگاهی.