استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ایذه - ایران
چکیده
مقالۀ حاضر با هدف "بازتاب تعلیم نامها و معانی قرآن در مثنوی" است. مثنوی مولوی، شعر تعلیمی است. با مطالعهی اخبار مسلمانان و دیرینهی تاریخی آنان معلوم میگردد که آیات قرآن کریم و احادیث پیامبر راهگشای آنان در تمام شؤون و ادوار زندگی بوده است. بدین سبب بود که صحابه و تابعین برای نهادینه کردن آداب و سنن، قوانین و احکام الهی به حفظ و نگهداری کلام وحی و گفتار آن حضرت در حد یک واجب دینی میپرداختند، تا بتوانند با توسّل به این دو به سر منزل مقصود، نایل‌آیند و در نهایت علم قرائت و تفسیر قرآن و حدیث به عنوان علوم مقدّس جهت هدایت انسانها در آمدند و درایت و معرفت بزرگان، به ویژه در حوزهی دین، به وسیلهی فقها، متکلّمین و مفسّرین برای بیان عقاید مورد تعلیم و تربیت قرار گرفت و موج عرفان و تصوّف نیز که وارد حوزهی زبان و ادب فارسی شد، آن را زیور بلاغت و چاشنی کلام گویندگان قرار داد و در بین سخنوران ایرانی کسی که بهتر از همه از عهدهی این تعالیم معرفتی بر آمده جلال الدّین محمّد بلخی (متوفی 672) است.
)